Zo erg vaak gebeurt het nu ook weer niet, dat we muziek van Zwitserse signatuur te horen krijgen en dus wekte deze plaat alleen al omwille dààrvan onze interesse. Nu, dat sloeg al snel om, toen we de CD een paar keer beluisterd hadden, want het duo Aïda Diop / Joël Musy maakt een heel bijzondere soort jazzmuziek, deels op folk gebaseerd, deels geïmproviseerd, maar wel altijd glashelder. Zij speelt marimba en tekent daarmee voor de subtiele ritmepatronen waarop hij zijn saxofoonspel de vrije loop kan laten en dat levert bij momenten behoorlijk indrukwekkende muziek op. Zo opent de plaat met “Srpska Igra”, een nummer van de Servische componist en percussionist Nebosja Zivkovic waarvan de titel u allicht niks zegt, maar dat u wel onmiddellijk hekent, zodra u het hoort.Dat is echter maar een soort opwarmertje voor de titeltrack, waarop je, al weet je dat dan nog niet, de echte Lames du Vent ontdekt, zoals ik ze hierboven al omschreef: een bodempje marimba, overgoten met declamerende en vaak herhaalde en geparafraseerde melodielijnen, al krijgt bij “The Tambourine Man” de marimba meer ruimte en mag Diop zich meer ritmisch uitleven.

“La Danse des Mocassins”, net als het ronduit indrukwekkende “Barge 3.6.11.17h” een compositie van Musy blinkt uit in subtiliteit, ook al omdat de manier van opnemen blijkbaar van dien aard was, dat je de lucht uit de mond van de saxofonist hoort stromen en je de klikken van de kleppen van de instrumenten meekrijgt. Heel intens is dat en het draagt zeker bij tot de luisterervaring, die nog grootser wordt, als je de hoofdtelefoon in aanslag hebt. De plaat is behoorlijk symmetrisch opgebouwd: opener is dus een cover, dan volgen vier eigen composities van Musy, en dan komt het kantelmoment, in de vorm van de lezing van twee nummers van de Deense marimbaspeler Kai Stensgaard, “Rain Forest” en “Pieces of Wood”. Ik weet niet in welke mate Diop en Stensgaard elkaar kennen, maar de Deen was zonder twijfel de man die via zijn marimba de jazz en de wereldmuziek dichter bijeen bracht.

Hoe dan ook, na dat kantelmoment volgen opnieuw twee eigen composities van Musy, “Le dos du Do” en “Ziboudenuit” en is het tijd voor afsluiter “Nature Boy”, geschreven door de nu ongeveer vergeten inspirator der hippies, Eden Ahbez, maar onsterfelijk gemaakt door Nat King Cole. Alleen al voor hun versie van die song, verdienen Diop en Musy een klein standbeeldje: ze laten horen dat wat al te vaak als een “gewoon” variété-liedje beschouwd wordt, een nummer is, dat erg ingenieus opgebouwd en ze halen met hun beperkt instrumentarium een maximaal resultaat uit hun interpretatie. Samengevat: bijzonder boeiend plaatje van twee heel knappe muzikanten, die fraai eigen werk combineren met weldoordachte en fijngevoelige covers van anderen. Qua “ontdekkingen” behoort dit tot de top van wat ik in dit bijna aflopende jaar onder de laser mocht schuiven.

(Dani Heyvaert)